Inne

Uzależnienie to nie jest powód do dumy i wielu z nas niechętnie się tym „chwali”. Niektórzy bardzo się boją, że ktoś odkryje ich niechlubny sekret, więc dwoją się i troją, by utrzymać „sprawę” w tajemnicy. Ale czy warto?   Kamila przez lata mocno ukrywała przed światem, że jest alkoholiczką. Bała się nawet chodzić na mitingi AA, bo a nuż spotka tam kogoś znajomego. Mimo że na mitingach obowiązuje zasada anonimowości, kobieta bała się, że taki ktoś

Dławią Cię lęki, natrętne myśli nie dają Ci spokoju, łapiesz „doła”, rzeczywistość Cię przygnębia i czujesz, jak ożywa w Tobie pragnienie sięgnięcia po używkę? Rusz się! Zmęcz maksymalnie ciało: poćwicz, pobiegaj, porąb drewno, skoś trawę, potańcz. Im bardziej ci się nie chce, tym bardziej to zrób.   Nikt, kto mnie zna, złamanego grosza by nie dał, gdyby powstawały zakłady o to, że kiedyś napiszę tekst pochwalny na cześć aktywności fizycznej.

My, trzeźwiejący alkoholicy, jesteśmy dla siebie dość surowi. Po latach uzależnieniowego cackania się ze sobą, staramy się trzymać pewnej dyscypliny, nie roztkliwiać się nad sobą, nie użalać, nie mędzić. Ale niekiedy w tej surowości się zapędzamy. Zapominamy, że w naszym zdrowieniu bezcenna jest także akceptacja. Możemy traktować się łagodniej.   Słuchałam niedawno wypowiedzi pewnej kobiety z AA, która mówiła, że jest wdzięczna życiu za swoje uzależnienia. „Uzależnienia wiele mnie nauczyły

Gdy zaczynasz wydostawać się z nałogu, jedno z zaleceń terapeutycznych, jakie słyszysz brzmi: „Unikaj miejsc i ludzi, z którymi ćpałeś czy piłeś”. Miejsca i ludzie mogą działać jak „wyzwalacze” – powodować napięcie i uruchamiać głód substancji. No dobrze, ale co zastosować w zamian? Czy wychodzenie z nałogu skazuje nas na osamotnienie? Bynajmniej.   Pamiętam, że na początku swojej drogi trzeźwienia czułam się bardzo samotna. Wzięłam sobie do serca terapeutyczne zalecenia, ale w efekcie miałam poczucie,

Nierzadko uzależnieni narzekają, że choć szukają pomocy i chcą zdrowieć, to po spotkaniu z lekarzem lub terapeutą, na którym zostają potraktowani bez życzliwości czy nawet z niechęcią lub  pogardą, odechciewa im się cokolwiek ze sobą robić. Łapią urazę i wracają do swojego „przyjaciela” – nałogu.   Wśród uzależnionych od alkoholu słynne są już opowieści o tym, jak jeden czy drugi szukał pomocy u naczelnego polskiego speca od uzależnień dr. Bohdana Woronowicza. Opowiadał o tym w którymś z wywiadów

Przyznanie się do bycia uzależnionym to przede wszystkim wstyd. Wstyd tak duży, że trudno się przyznać samemu przed sobą, a co dopiero przed innymi. Wokół tematu uzależnień wciąż jest wiele tabu, wciąż wiele błędnych przekonań i zakłamywania rzeczywistości, ale największy wydaje się właśnie wstyd.   Choć uzależnienie definiuje się jako chorobę, w społeczeństwie nadal to zjawisko postrzegane jest przede wszystkim jako słabość – słabość woli, słabość charakteru.

Nie wiem czy Bóg istnieje, a wiarę postrzegam bardziej w sposób filozoficzny niż religijny. Niemniej „modlitwę o pogodę ducha” odmawiam nawet kilka razy dziennie, często pomijając słowo „Bóg”. Traktuję ją jak mantrę, dzięki której udaje mi się poskromić zbyt rozchwiane emocje.   Boże, użycz mi pogody ducha, Abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić, Odwagi, Abym zmieniał to, co mogę zmienić I mądrości, Abym odróżniał jedno

Joga większości z nas kojarzy się głównie z ćwiczeniami fizycznymi. Niektórzy jednak obawiają się jej, identyfikując ją z jakimś wschodnim systemem religijnym. Czym naprawdę jest joga i czy może stanowić wsparcie dla osób wychodzących z nałogu? Rozmawiamy o tym z instruktorką jogi Lidią Nowakowską.   Matylda: Kilka dni temu miałam przyjemność uczestniczyć w warsztatach, które prowadziłaś. Muszę przyznać, że poszłam na nie tylko dla tego, że jesteś mi bliska i wiedziałam, że to dla