Strefa uzależnionych

My, trzeźwiejący alkoholicy, jesteśmy dla siebie dość surowi. Po latach uzależnieniowego cackania się ze sobą, staramy się trzymać pewnej dyscypliny, nie roztkliwiać się nad sobą, nie użalać, nie mędzić. Ale niekiedy w tej surowości się zapędzamy. Zapominamy, że w naszym zdrowieniu bezcenna jest także akceptacja. Możemy traktować się łagodniej.   Słuchałam niedawno wypowiedzi pewnej kobiety z AA, która mówiła, że jest wdzięczna życiu za swoje uzależnienia. „Uzależnienia wiele mnie nauczyły […]

Gdy zaczynasz wydostawać się z nałogu, jedno z zaleceń terapeutycznych, jakie słyszysz brzmi: „Unikaj miejsc i ludzi, z którymi ćpałeś czy piłeś”. Miejsca i ludzie mogą działać jak „wyzwalacze” – powodować napięcie i uruchamiać głód substancji. No dobrze, ale co zastosować w zamian? Czy wychodzenie z nałogu skazuje nas na osamotnienie? Bynajmniej.   Pamiętam, że na początku swojej drogi trzeźwienia czułam się bardzo samotna. Wzięłam sobie do serca terapeutyczne zalecenia, ale w efekcie miałam poczucie,

Nierzadko uzależnieni narzekają, że choć szukają pomocy i chcą zdrowieć, to po spotkaniu z lekarzem lub terapeutą, na którym zostają potraktowani bez życzliwości czy nawet z niechęcią lub  pogardą, odechciewa im się cokolwiek ze sobą robić. Łapią urazę i wracają do swojego „przyjaciela” – nałogu.   Wśród uzależnionych od alkoholu słynne są już opowieści o tym, jak jeden czy drugi szukał pomocy u naczelnego polskiego speca od uzależnień dr. Bohdana Woronowicza. Opowiadał o tym w którymś z wywiadów

Przyznanie się do bycia uzależnionym to przede wszystkim wstyd. Wstyd tak duży, że trudno się przyznać samemu przed sobą, a co dopiero przed innymi. Wokół tematu uzależnień wciąż jest wiele tabu, wciąż wiele błędnych przekonań i zakłamywania rzeczywistości, ale największy wydaje się właśnie wstyd.   Choć uzależnienie definiuje się jako chorobę, w społeczeństwie nadal to zjawisko postrzegane jest przede wszystkim jako słabość – słabość woli, słabość charakteru.

Nie wiem czy Bóg istnieje, a wiarę postrzegam bardziej w sposób filozoficzny niż religijny. Niemniej „modlitwę o pogodę ducha” odmawiam nawet kilka razy dziennie, często pomijając słowo „Bóg”. Traktuję ją jak mantrę, dzięki której udaje mi się poskromić zbyt rozchwiane emocje.   Boże, użycz mi pogody ducha, Abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić, Odwagi, Abym zmieniał to, co mogę zmienić I mądrości, Abym odróżniał jedno