Uzależnienia od zachowań

O anoreksji i bulimii mówi się w kontekście zaburzeń odżywiania, a nie stricte jako o uzależnieniu, ale moje doświadczenie pokazuje, że to ten sam rodzaj obsesji, co nałóg. 17 lat życia z tym koszmarem pozwala mi coś o nim powiedzieć.   Na początek dobre info – można z tego wyjść. Gorsze jest takie, że wyjść nie jest łatwo. U mnie zaburzenia odżywiania zaczęły się w młodości fazą anorektyczną. Po prostu przestałam jeść. Nie jadłam nic lub prawie

Nie jest łatwo wyjść z bulimii. Póki bulimik/bulimiczka czerpie z tego zaburzenia widoczne korzyści (chudnie) i te przeważają nad stratami, żadne argumenty nie będą tutaj skuteczne. Podobnie jak w innych uzależnieniach, tak i tu chora/chory muszą dojść do ściany.   W ciągu kilkunastu lat życia z B. ta nie raz doprowadzała mnie do ściany. Żyć mi się nie chciało, myślałam o samobójstwie, ale niczego to nie zmieniało, wciąż tkwiłam w obsesji „nieprzytycia”. Lęk przed przytyciem był większy niż wszystkie inne lęki.